Accepteren is een levenskunst

Het is inmiddels ruim twee jaar geleden dat Alineke (58) de diagnose alvleesklierkanker kreeg, maar tegen de statistieken in is ze er nog steeds. En hoe. Positief en nuchter ziet ze de wereld inmiddels op een andere manier. “Vergis je niet, de diagnose is natuurlijk ruk, maar tegelijkertijd heb ik zoveel om dankbaar voor te zijn. Ik gun iedereen die nieuwe bril die ik op heb, maar dan zonder de ziekte erbij.”

Op een ochtend in december 2020 ging Alineke naar de huisarts omdat ze al een paar weken jeuk had. Aan het einde van de volgende dag kreeg ze in het ziekenhuis samen met haar zoon te horen dat ze alvleesklierkanker heeft. “Ik wist natuurlijk wel dat het een slechte diagnose was. Ik keek naar rechts en zag dat mijn zoon volledig ondersteboven was. Dat is een onbeschrijfelijk gevoel.” Het gaf direct aan wat het moeilijkste in dit hele proces zou worden voor haar. “Mijn drie kinderen zijn helemaal zelfstandig, staan aan het begin van hun leven. Het is moeilijk te accepteren dat ik er op een gegeven moment niet meer bij ben, dat ik heel veel van hun leven niet zal meemaken.”

Eindelijk grip

In een hele kort tijd ging ze van een gezonde vrouw met jeuk naar een doodvonnis. Niet alleen voor Alineke, maar voor iedereen om haar heen kwam de diagnose onverwachts. “Kanker klopt niet beleefd aan en wacht tot je de deur opendoet, het komt binnen denderen en blaast alles omver.” Ze laat het zich overkomen, geeft de zorg volledig over aan de specialisten. “Ik liet iedereen om me heen de koers bepalen, had geen grip. Ik wist niet hoe ik het anders zou moeten doen.” Ze dobbert zo rond tussen scans, doktersafspraken en chemotherapie, tot ze hoort dat ze misschien toch een operatie kan krijgen, wat eerder niet mogelijk leek. De arts vertelt haar dat haar conditie belangrijk is en dat ze daarom een fietstest moet doen. “Dat was het eerste moment dat ik besefte dat ik zelf iets kon doen, ik kreeg een stukje regie weer terug. Het zou mij niet gebeuren dat de operatie niet door kon gaan omdat ik mijn best niet had gedaan. Dus ik ben heel veel gaan fietsen, kwam op krachten. Een paar weken daarna maakte ik met mijn infuuspaal en samen met de diëtiste en een aantal verpleegkundigen van de afdeling een rondedansje, streefgewicht gehaald!”

Vergeet je hoofd niet

Naast lichamelijke fitheid hamert Alineke ook op aandacht voor mentale kracht. Het afgelopen jaar ziet ze daarvoor een psycholoog en schreef ze van zich af in een blog. “Het helpt mij mijn ziekte te accepteren, te relativeren en de mooie dingen te zien. De afgelopen twee jaar waren echt niet alleen maar negatief. Zo praat ik anders en opener met de kinderen, we komen dichter bij elkaar. Ik vond mijn werk altijd heel belangrijk, maar vanaf dag één was dat helemaal niet meer van belang. Ik ben blij dat ik nog kan fietsen en wandelen, dat ik in een prachtige omgeving woon. Ik neem mijn familie en vrienden niet meer voor lief. Ik heb uitstekende zorg om me heen. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Natuurlijk had ik de diagnose liever niet gehad, maar tegelijkertijd geniet ik van die nieuwe ervaringen.”

Geen bucketlist, wel een tattoo

Alineke kreeg de operatie, werd zelfs genezen verklaard. Helaas gingen in december, precies een jaar na haar eerste diagnose, de alarmbellen weer af en bleek de kanker uitgezaaid. Inmiddels leeft ze met langzaam groeiende tumoren in haar longen en een tot nog toe stabiele op de originele plek. “Elke scan geeft me weer drie maanden lucht, drie maanden verder leven. Drie maanden dat mijn kinderen weer vrij plannen kunnen maken voor een studie in het buitenland of een backpackreis.” Stap voor stap doorgaan. Alineke is niet dagelijks bezig met het einde. “Ik denk er veel over na hoe het voor de kinderen gaat zijn, en geniet vooral nu. Zo ging ik spontaan met mijn zoon een paar dagen naar Normandië, gewoon, omdat het kon. En ik heb een tattoo laten zetten. Dat durfde ik nooit, maar nu bestond er geen enkele twijfel meer over; het Keltische symbool voor onvoorwaardelijke liefde met daarin de eerste letters van de voornamen van mijn kinderen.”

Doorgaan, doorleven en genieten

Positiviteit, de mooie dingen zien en luisteren naar wat je echt belangrijk vindt, Alineke heeft voor zichzelf een recept gevonden dat past in deze fase. “Ik hoor vaak dat mensen vinden dat ik hier zo krachtig mee omga. Maar ik heb niet van tevoren uitgedacht hoe ik dit wilde gaan doen, zo is het gewoon gelopen Ik weet niet hoe ik moet strijden tegen kanker, ik kan er alleen mee leren leven. Ik heb al veel statistieken aan mijn laars gelapt, de zwarte gedachte is dan: dat kan niet zo blijven. Maar ik kies ervoor door te gaan, door te leven en te genieten waar ik kan. Die acceptatie is het belangrijkste, dat is mijn levenskunst geworden.”

Alineke kon zich door de goede zorg volledig overgeven aan haar artsen. Door het Deltaplan Alvleesklierkanker werken vijftien expertisecentra in Nederland samen aan de beste behandeling voor iedereen. Help jij mee?

Meer ervaringsverhalen

Een dag met een gouden rand

Addie, Johan en een deel hun gezin stonden vorig jaar samen op Ameland, vastberaden om 50 kilometer te fietsen voor het Deltaplan Alvleesklierkanker. Johan was al ernstig ziek, maar bleef sterk. De dag werd onvergetelijk, vol betekenis en emotie. "Het was een dag met een gouden rand," herinnert Addie zich.

31 oktober 2024