Jouw donatie maakt het verschil

Help ons mee een versnelling aan te brengen in de aanpak van alvleesklierkanker.

Jouw donatie maakt het verschil

Steun betrouwbare voorlichting en onderzoek.

doneer

Home
Nieuws
“Ik wist niet dat ik nog meer van je kon houden”

Lees voor

“Ik wist niet dat ik nog meer van je kon houden”

17 augustus 2023

Seb, Marika, Fenna en Harald op een duin in Namibië

‘Vier het leven, geniet van het leven’, dat was zo’n beetje het motto van Harald Evers (54) en zijn gezin. Zaterdag 7 oktober 2023 doet Team Harald mee aan Deltaplan Ameland. Ze zijn met 50 man sterk. Allemaal vrienden en familie die geld ophalen voor onderzoek voor alvleesklierkanker. Harald had zijn zinnen gezet op 50 km fietsen, één van de onderdelen bij Deltaplan Ameland. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. 8 juli 2022 kreeg hij de diagnose uitgezaaide alvleesklierkanker en 8 juli 2023 was zijn crematie. Maar wat hebben hij en zijn gezin het maximale uit het afgelopen jaar gehaald. Een verhaal waar je kippenvel van krijgt.

Ik ga niet huilend op de bank zitten

Amper drie weken na de crematie van Harald spreek ik zijn vrouw, Marika. Ook zijn twee kinderen Fenna (18) en Seb (16) schuiven af en toe aan. Ze wonen met het gezin in Best, een plaatsje in Noord-Brabant, in de gezellige wijk de Speelheide. Geheel onverwacht kreeg Harald op 8 juli 2022 de diagnose uitgezaaide alvleesklierkanker. Hij ging alleen naar de MDL- arts, want ach wat kon het zijn? Een maagzweer? Het bleek vele malen ernstiger. Harald ging naar huis. Daar hebben ze met z’n vieren alleen maar gehuild. Marika: ”Wij hebben het de kinderen dus meteen verteld. We zijn een heel open gezin. ’s Avonds hadden wij een jaren 80-verkleedfeestje, wat ik ook nog organiseerde.” Ik zei: ‘ik ga niet, daar ga ik echt niet zitten.” Maar Harald zei: “Nee, we gaan wel. Ik ga hier niet huilend op de bank zitten. Daar word ik echt niet beter van. Dus we gaan!” “Toen zijn we toch gegaan. Verkleed met een zonneklep en een zonnebril en klapkauwgom. De vrienden wisten toen nog van niks omdat de definitieve uitslag pas de volgende week zou komen. Die uitslag wilden we afwachten voordat we het aan vrienden zouden vertellen.” Marika weet niet hoe ze die avond is doorgekomen, maar het is gelukt. “Achteraf was het toch goed en fijn dat je elkaar de hele tijd aankijkt. Het was intens om samen een geheim te hebben, waardoor je heel erg sterk die verbondenheid samen voelt. Het lukte vooral omdat Harald dat wilde. Dus je doet dat ook voor hem. En hij trok ons daarin mee. We zijn die avond doorgekomen omdat we wilden blijven genieten en plezier probeerden te maken in de tijd die we nog hadden. Dat heeft zich doorgetrokken in het hele afgelopen jaar. Dat was tekenend. Daar heeft Harald vooral voor gezorgd. Ik snap dat het heel veel mensen niet lukt dit zo te doen. Maar ons lukte het wel.”

Laten wij het vooral over iets leuks hebben

Op dat moment schuift zoon Seb ook even aan. Seb gaat 50 km fietsen op Ameland. De 50 km die zijn vader wilde fietsen. Hij doet dit op de fiets van zijn vader. Dat heeft hij aan hem beloofd. ”Ik heb wel af en toe met mijn vader gefietst op de mountainbike, omdat papa dat zo leuk vond. Ik fietste dan 35 kilometer, dus die 50 kilometer op een racefiets gaat ook wel lukken. Ik heb papa meteen gezegd dat ik die 50 kilometer ging fietsen. ”Over zijn vrienden zegt Seb: “Ik heb steun gehad aan mijn vrienden, ik zei ze: vraag maar wat je vragen wilt, maar vraag er niet te veel over. Laten we het vooral over iets leuks hebben. Een andere vorm van steun is dat vrienden eten hebben gemaakt en dit langs kwamen brengen. Dat was heel lief.” Seb is de zondag na dit interview jarig. Dat zal best gek zijn, maar niet vieren voelt helemaal niet goed. Seb is ondanks het afgelopen jaar overgegaan naar de volgende klas. Harald heeft dat nog meegemaakt.

Die steun heeft ons er doorheen getrokken

Marika vertelt hoe belangrijk de steun van de familie en vrienden is geweest. ”Die steun heeft ons er doorheen getrokken. Wij hebben zo veel kaartjes, brieven en bloemen gekregen. En nog steeds. Ik heb een speciale doos gekocht. Daar zitten alle kaartjes en brieven in. En ik heb zo veel appjes gekregen. Ik hield gewoon op een gegeven moment een administratie bij om al die appjes te kunnen beantwoorden. Soms alleen een hartje omdat het gewoon te veel was en gewoon niet meer bij te houden. Het doet zo veel goed dat je zo veel steun krijgt. Noud, een goede vriend van ons die heel handig is, heeft gevraagd of hij de kist mocht maken. Harald vond dat geweldig, want hij was niet van de standaard.”

Marika beschrijft, met tranen in haar ogen, hoe Harald was. “Harald was de allerliefste, een hele lieve vader. Echt een huisman. Hij heeft planologie gestudeerd, was handig met computers en vooral administratieve dingen. De perfecte man. Hij kon alleen niet zo goed klussen.” Marika laat de zwartwit foto van de uitvaart zien. Een vrolijke man met pretoogjes en een spleetje tussen zijn tanden, één van de zeven schoonheden.

Ik voel dat ik er over een half jaar nog ben, dus ga!

“Fenna had afgelopen jaar een tussenjaar. Ze ging in september drie maanden naar Tanzania waar ze ook vrijwilligerswerk deed in een ziekenhuis. Harald zei meteen: jij gaat! Maar ik dacht, misschien is hij er niet meer over een half jaar en in dat half jaar is onze Fenna dan dus drie maanden weg. Dat is natuurlijk best lastig, maar ook hierin was Harald leading. Harald zei: "Ik voel echt dat ik er over een half jaar nog ben, dus ga alsjeblieft. Ik wil niet op mijn geweten hebben dat jij iets niet hebt gedaan." Maar ja ik zat in dubio. Als er iets gebeurt met Harald dan zou ik het mijzelf nooit vergeven. Gelukkig konden we iedere dag facetimen of bellen als we dat wilden en binnen een dag ben je weer terug. Ik vond dat wel even een dingetje, maar Harald was zo overtuigd van zichzelf. Hij zei, ‘ik ben er echt nog wel en je moet gewoon gaan.’ En daar vertrouwde ik op en toen is ze gegaan. En dat heeft ons heel veel kracht gegeven omdat zij zo veel beleefde. Harald genoot van wat zij aan het doen was. En daar genoot ik dan ook weer van.”

Ook Fenna schuift even aan bij ons gesprek: ”Ik heb twee keer een keizerssnede mogen bijwonen in het ziekenhuis van Tanzania en één keer mogen assisteren.” Zij gaat op Ameland 10 kilometer hardlopen. Daar moet ze nog wel voor trainen. Ze zegt over de band met haar vader: “Ik had een band met papa waarbij we niet echt woorden voor nodig hadden. Ik kon hem alles zeggen, hij was heel geïnteresseerd. En als ik wat minder vertrouwen had dan zei hij: ‘dat kan je wel.’ Heel lief. Ik heb heel lang niet over de ziekte van papa gepraat. Dat vond iedereen wel moeilijk. Tot de laatste twee maanden. Toen heb ik wel gepraat. Ik wilde vooral afleiding, het er niet te veel over hebben. Want thuis was er veel bezoek of belde papa weer en dan heb je het daar toch vaak de hele dag over. Als mijn vriendinnen er waren, was dat al genoeg. Kletsen, borrelen, padellen en hardlopen. Padellen heb ik nu drie keer gedaan, dat was even wennen maar leuk om met z’n allen een nieuwe sport te doen.”

Droomreis naar Namibië en Botswana

Marika: “Ondertussen onderging Harald verschillende chemokuren (Folfirinox). Bij de eerste kuur voelde hij zich behoorlijk beroerd, maar nadat de dosis beter was ingesteld ging het veel beter. Na acht kuren waren zijn tumormakers van 10.000 naar 900 gedaald, fantastisch! Helaas kreeg Harald een longontsteking, die met behulp van antibiotica te lijf werd gegaan. De laatste twee chemokuren die daarna volgden sloegen niet of nauwelijks meer aan. De tumormarkers stegen als een racket. Toen hebben we besloten om te stoppen met de chemokuren en hebben we alles op alles gezet om onze droomreis naar Namibië te maken. We zouden in augustus 2022 namelijk naar Namibië en Botswana gaan, maar die reis hebben we moeten annuleren. We zijn toen tien dagen naar Puglia gegaan en daarna is Harald aan de chemokuren begonnen. Toen de laatste twee chemokuren niet meer goed aansloegen, zijn we daarmee gestopt en richtten wij ons op onze droomreis, Namibië/Botswana. De focus lag vervolgens op het herstel van Harald. De oncoloog dr. Creemers uit het Catharina Ziekenhuis heeft ons daar uitstekend in begeleid. Dat vond ik best spannend. Ik heb de arts gevraagd wat het ergste was wat ons kon overkomen. Dat was dat Harald pijn zou krijgen als er veel vocht in zijn buik zou komen. Dan zouden we naar een ziekenhuis moeten waar Harald een drain zou krijgen. Daarna zouden wij onze reis kunnen vervolgen. Wij hebben dit risico genomen en alles is goed gegaan. We kregen het mobiele nummer van Haralds arts mee zodat wij hem altijd konden appen als er iets was of als wij vragen hadden. Dr. Creemers had zelf foto’s van Namibië op zijn kamer hangen. Hij begreep goed waarom we deze reis nog wilden maken.

Hij gaf ons nog een tip. "Als de kans bestaat dat jullie een vlucht in een luchtballon kunnen maken doe dat dan, het is prachtig." Van lieve vrienden hebben we toen de luchtballontrip cadeau gekregen. Het was zo ontzettend fantastisch. Die rode zandduinen, schitterend. Aan de voet van deze zandduinen kregen we zelfs nog een champagneontbijt.”

Blijf genieten ondanks de ziekte

De reis naar Namibië was in mei. Op 8 juli was de crematie van Harald. De eerste regel van de speech van Marika was: ik wist niet dat in nog meer van je kon houden dan ik al deed. Harald heeft van alles geregeld zodat zij na zijn dood verder konden. Aan het einde van het interview komen beide kinderen nog even bij hun moeder om dag te zeggen. Zij gaan zich voorbereiden op Deltaplan Ameland. Harald heeft heel duidelijk gezegd dat hij wil dat ze naar Ameland gaan met de hele groep. Geld ophalen. Het waren de trials die Harald hoop gaven. Op de vraag aan Marika of ze de lezer nog wat wil meegeven antwoordt ze: “Blijf genieten ondanks die ziekte. Blijf genieten van het leven. Dat hebben wij afgelopen jaar gedaan. We hebben alles eruit gehaald wat eruit te halen valt. Dat heeft ons erg geholpen.”

Wil jij Team Harald steunen? Ga dan naar Team Harald en doneer.

Meer ervaringsverhalen

Een dag met een gouden rand

Addie, Johan en een deel hun gezin stonden vorig jaar samen op Ameland, vastberaden om 50 kilometer te fietsen voor het Deltaplan Alvleesklierkanker. Johan was al ernstig ziek, maar bleef sterk. De dag werd onvergetelijk, vol betekenis en emotie. "Het was een dag met een gouden rand," herinnert Addie zich.

31 oktober 2024