"Je wil iets doen maar je kan niets doen. Dan maar dit."

Wilma (65) zit met een rustige glimlach klaar om het verhaal van haar broer Peter te delen. Haar ogen stralen warmte uit, maar de recente pijn van zijn verlies is nog steeds zichtbaar. Peter, de jongere broer van Wilma, was een geliefde man die vol in het leven stond. Zijn plotselinge diagnose van alvleesklierkanker en het snelle verloop van zijn ziekte hebben de familie geschokt en diep geraakt. Vandaag vertelt Wilma over Peters leven, zijn ziekte, en hoe ze omgaan met het verlies.

Een hechte familie

Peter was tien jaar jonger dan Wilma, een laatkomertje in de familie. Hij had een succesvolle carrière, een rijk sociaal leven en was een fanatieke sporter. Hij coachte het hockeyteam van zijn dochters. Op zijn uitvaart waren bijna 400 mensen aanwezig.

"Zo'n persoon was hij," zegt Wilma trots. Peter liet een vrouw en drie dochters achter.

De schokkende diagnose

De ontdekking van Peters ziekte kwam als een donderslag bij heldere hemel. Al een jaar lang had hij last van zijn rug en werd hij behandeld voor een hernia. Na veel pijnstilling en onderzoeken werd vastgesteld dat hij ook twee versleten heupen had. Twee weken voor de uitslag van een vervolgonderzoek kreeg hij ineens heel heftige buikpijn. Op 1 mei werd er een echo gemaakt, hierop zagen de artsen al dat er iets niet goed was. De echo werd de dag erna opgevolgd door een scan. De diagnose was verwoestend: zijn lichaam zat vol met kanker en er was geen genezing meer mogelijk. De artsen gaven hem nog maar een paar maanden te leven. "We waren met stomheid geslagen," vertelt Wilma. "We spraken dat weekend nog over een second opinion, maar het ging al snel te hard achteruit. Die vrijdag erna is hij al overleden, zes dagen na de echo".

Als een bom

Het nieuws sloeg in als een bom. Niemand kon geloven dat het zo snel was gegaan. Peter was vlak voor zijn ziekenhuisopname gewoon nog aan het werk. De familie, die zo bezig was geweest met zijn rug- en heupklachten, was volledig overrompeld door de snelheid van de gebeurtenissen. "Iedereen voelde hetzelfde ongeloof," zegt Wilma.

Het leven gaat door, ondanks het immense verlies. "Peter was een levensgenieter," vertelt Wilma. "In een hoekje zitten heeft geen zin. Dus we pakken de draad weer op." Deze mentaliteit helpt de familie om door te gaan.

Meedoen aan de Vierdaagse

Doorgaan, dat is bijvoorbeeld nogmaals de Vierdaagse lopen. Vorig jaar liep Wilma samen met Peters dochter en haar eigen kleindochter. Peter was toen de hele week aanwezig om hen aan te moedigen. Dit jaar loopt ze voor hem, iets wat ze nooit had kunnen bedenken. "Het zal heel moeilijk zijn," zegt ze. "Ik zal hem in gedachten dit jaar aan de kant zien staan, op de plek waar hij vorig jaar ook stond. Hij zou willen dat ik het weer doe." Aankomende Vierdaagse loopt Wilma de sponsorloop alleen, maar haar kinderen komen haar aanmoedigen. Speciaal voor deze gelegenheid heeft ze T-shirts laten maken met een foto van Peter en een QR-code voor donaties voor het Deltaplan. "We missen hem enorm. 42 jaar geleden verloor ik al een oom aan alvleesklierkanker, en sindsdien is er maar weinig vooruitgang geboekt op het gebied van behandeling en genezing. Er moet meer onderzoek komen, hoop moet er altijd blijven."

In haar strijd tegen de machteloosheid vond Wilma in de Vierdaagse een manier om iets te doen: "Je wil iets doen maar je kan niets doen. Dan maar dit."