‘We hebben met de dood leren omgaan’

Mark Verhees (47) heeft van positiviteit zijn beroep gemaakt. Samen met zijn vrouw heeft hij een bedrijf in trainingen, lezingen, boeken en meer, allemaal gericht op positieve psychologie. In 2020 verloor hij in korte tijd beide ouders: zijn moeder aan corona, zijn vader aan alvleesklierkanker. Is het hem gelukt om zelfs in dit zware jaar de gouden randjes te blijven zien?

Marks moeder kreeg eind maart 2020 corona. Binnen vier dagen overleed ze op 71-jarige leeftijd. Zelfs van die korte periode wisten Mark en zijn familie nog een mooi afscheid te maken. “We mochten er natuurlijk niet bij, dus we gingen al snel denken wat nog wél kon. Toen hebben we alle familie en vrienden gevraagd een filmpje op te nemen met een mooie boodschap voor mijn moeder. Dat was zo mooi, en het heeft mijn moeder echt geholpen. Ze zei nog: ‘Je kan beter zo doodgaan dan tien jaar ouder worden en die liefde niet voelen.’ Het beste wat je kan doen op zo’n moment is laten zien dat je om elkaar geeft.”

‘Je moet in maanden denken, niet in jaren’

De ouders van Mark deden alles samen; ze hadden samen een bedrijf, gingen veel op vakantie met de camper. “Mijn vader miste zijn maatje heel erg, hij had heel veel pijn van het verlies.” De huisarts dacht dan ook aan rouwverwerking toen Marks vader buikpijnen kreeg en steeds minder kon eten. Totdat hij zoveel pijn kreeg, dat ze toch een MRI-scan lieten maken. Er werden plekjes op zijn lever ontdekt en ze werden direct doorverwezen naar de oncoloog. Die oordeelde: alvleesklierkanker, niet te genezen. “Mijn vader vroeg: ‘Wat betekent dat voor mijn levensverwachting?’” Mark schiet vol als hij vertelt: “Er gaat van alles door je heen. Ik keek hem aan; hoe kan dit nou, hij was zo’n fitte man. Hij had het jaar ervoor op vakantie nog gesprongen en gedoken op het strand tijdens het volleyballen, hij had een paar weken daarvoor nog driehonderd beukenhagen geplant samen met mijn broer. De oncoloog reageerde: ‘Je moet in maanden denken, niet in jaren.’ Ja, dat kwam wel binnen.” De familie koos samen bewust niet voor chemotherapie. “Kwaliteit van leven was voor ons zo belangrijk, die keuze was eigenlijk al snel heel duidelijk voor m’n vader.”

‘We hebben onze herinneringen gevierd’

Eenmaal thuis maakte zijn vader direct duidelijk hoe hij erin stond. “Hij zei: ‘We hebben vreselijk nieuws gehoord en dat is heel moeilijk, daar mogen we ook om huilen. Maar we gaan de komende tijd ook herinneringen ophalen, we gaan zoveel mogelijk genieten en zoveel mogelijk tijd samen hebben.’ Zo staan wij wel in het leven; laten we dan van die laatste tijd die m’n vader heeft, maar het allerbeste maken.” Het was niet tegen dovemans oren gezegd. Mark en zijn broer hebben er alles aan gedaan om die laatste maanden zo waardevol mogelijk te maken. Ze keken samen oude dia’s en films, ze vertelden elkaar verhalen en Mark schreef veel op wat zijn vader zei. “Ik wilde de tijd met hem volledig pakken.” Ze luisterden naar het favoriete nummer van zijn ouders, zongen mee. Ze maakten een herinneringenmuur met foto’s van familie en vrienden. Ze schreven dankbaarheidsbrieven aan zijn vader. “Er was geen twijfel over de ziekte en de eindigheid van het leven. We hebben echt afscheid genomen, herinneringen gevierd.”

‘We gingen mee in de stappen die hij maakte’

Mark heeft in die tijd geleerd in het tempo van zijn vader mee te gaan. “Hij was veel verder vooruit dan wij in het afscheid nemen. Toen hij wilde regelen dat zijn spullen een goede bestemming zouden krijgen, wilde ik het daar echt niet over hebben. Maar op een gegeven moment besloot ik dat het beter was om met hem mee te gaan, hij was daar wel aan toe. Dat heeft het voor iedereen een veel fijner proces gemaakt. Als we ons hadden verzet tegen het oordeel van de oncoloog, hadden we een hele nare tijd gehad. We leerden met de dood omgaan, die te accepteren.” Op een maandag, medio december 2020, kreeg Marks vader heel veel pijn, ze wisten dat het einde eerder zou komen dan ze hadden gehoopt. “Ik heb hem thuis verzorgd, samen met mijn broer en een thuiszorgverpleegkundige. Het was zo fijn dat voor hem te kunnen doen.”

‘Hij heeft er echt alles uitgehaald’

De familie heeft zoveel mogelijk de regie gehouden op deze laatste periode. Tot het einde aan toe. Rondom kerst koos Marks vader, toen 71 jaar, voor palliatieve sedatie, specifiek gepland op dinsdagmiddag, zodat hij in dat weekend zijn broers en zussen kon zien en zijn kinderen nog op maandag en dinsdagochtend. “Precies zo is het gegaan. En wat was het prachtig, we hebben heel mooie gesprekken gevoerd, we waren zo dicht bij elkaar. In die laatste paar dagen zei hij ook dat het wel leek alsof hij al in de hemel was. Hij heeft er alles uitgehaald. Dat geeft ons steun, ook nu nog.”

‘Je wilt die waardevolle tijd samen niet verdoen’

Het Deltaplan Alvleesklierkanker slaat de handen ineen om de beste behandeling voor iedereen beschikbaar te maken. Mark onderschrijft dat als geen ander: hij streeft naar een wereldwijde zoektocht naar oplossingen. “Het kennisniveau moet zo hoog mogelijk zijn. De tijd samen is zo waardevol, je wilt niet twijfelen of je ergens anders beter af was geweest. Juist daarom is het Deltaplan Alvleesklierkanker zo belangrijk.”

Meer ervaringsverhalen

Een dag met een gouden rand

Addie, Johan en een deel hun gezin stonden vorig jaar samen op Ameland, vastberaden om 50 kilometer te fietsen voor het Deltaplan Alvleesklierkanker. Johan was al ernstig ziek, maar bleef sterk. De dag werd onvergetelijk, vol betekenis en emotie. "Het was een dag met een gouden rand," herinnert Addie zich.

31 oktober 2024